Hieronder beschrijf ik ons verhaal.
Wij hebben een fijn gezin met twee fantastische zoons. Eind 2016 gebeurde tot onze ontzetting iets vreselijks. De jongste zoon, toen 14 jaar oud, werd door een groep jongens zeer ernstig mishandeld. Tijdens de mishandeling werden video-opnames gemaakt. Een groep van 20 jongens en meisjes keek toe en wist niet hoe te reageren; angst en onmacht hadden een verlammende werking.
Ik denk dat het duidelijk is dat dit een zeer grote impact op onze zoon had. Na deze vreselijke gebeurtenis werden we flink door elkaar geschud. Het veranderde ons.
Onze zoon hield PTSS aan het voorval over en het kostte hem naarmate de tijd vorderde steeds meer moeite om de dagelijkse gang van het leven weer op te pakken. Hij kampte met ernstige angst, frustratie en boosheid.
Dit belemmerde hem in zijn dagelijks manier van doen. Natuurlijk zochten op verschillende manieren hulp, echter geestelijke problemen los je niet in kort tijdsbestek op.
De angst die onze zoon in zijn dagelijkse leven hinderde, resulteerde uiteindelijk in een onbedoeld handgemeen.
Op een avond besloot een man onze zoon en zijn vrienden op iets aan te spreken. Het was donker en onze zoon was op de fiets. Toen de man verbaal agressief werd en hem bij zijn hesje pakte, sloeg de paniek toe. Onze zoon haalde uit. Met als resultaat letsel aan het gezicht van de meneer. Gelukkig was het een wond die kon genezen en geen blijvende schade tot gevolg had. Evengoed was het vreselijk pijnlijk voor die meneer. En onze zoon veranderde van slachtoffer in dader. Hoe zuur kan het leven zijn!
Onze zoon moest zich melden op het politiebureau. Na verhoor volgde een oproep om ons te melden bij de OvJ. Deze bekeek de zaak en stelde een strafrecht-mediation voor. Een gesprek tussen slachtoffer en dader. Als het gesprek goed verliep, kon de zaak worden afgedaan. We stemden in, al wisten we niet wat we ons er precies van voor moesten stellen. We vonden het belangrijk dat het slachtoffer genoegdoening kreeg en wij ons verhaal konden doen.